Προεκλογικές … σκέψεις …!
- Περί πολυτεκνίας ο λόγος
3/11/10
του Γρύλλου
Παπαδάκη
Υποψ.Περιφ.Συμβ. Έπειτα από 10 μέρες που πάμε από χωριό σε χωριό σε όλη την επικράτεια του Ρεθύμνου, εκείνο που μου έκανε την περισσότερη εντύπωση είναι η ανάγκη του τόπου να βρει καινούριους τρόπους να αναπτυχθεί. Μιλώντας ένα βράδυ με τον επικεφαλής του ψηφοδελτίου μας και πολύ καλό μου φίλο πλέον, το Νίκο το Μαλλιαρό, μου εξήγησε τη σπουδαιότητα της αύξησης πληθυσμού για τα οικονομικά μεγέθη και τις προοπτικές ανάπτυξης.
Θα ομολογήσω ότι δυσκολεύτηκα λίγο να κατανοήσω τους περίπλοκούς συσχετισμούς που μου ανέλυε με άνεση ο Νίκος. Αυτό όμως που μου έμεινε στο μυαλό είναι η ανάγκη να ανανεωθεί με νέο αίμα ο ελληνικός πληθυσμός που γερνάει.
Να κάνομε δηλαδή περισσότερα παιδιά.
Έχοντας μια οικογένεια έξι παιδιών αισθάνθηκα ότι δικαιωνόμαστε όλοι όσοι είμαστε τόσο τυχεροί και ανήκουμε στην κοινωνική ομάδα αυτή των πολυτέκνων.
Πότε μου δεν είχα σκεφτεί την πολυτεκνία ως αναπτυξιακή δύναμη. Είναι περίεργο όμως ότι και ελάχιστοι άλλοι άνθρωποι, και άνθρωποι σε θέσεις ισχύος και ευθύνης, μπορούν να αντιληφθούν τη σπουδαιότητα του να έχει κανείς πολλά παιδιά.
Το κράτος για παράδειγμα προσπαθεί αλλά αδυνατεί να καλύψει βασικές ανάγκες και χρειαζούμενα οικογενειών με τέσσερα, πέντε, έξι και παραπάνω παιδιά.
Το επίδομα τω
ν 500 ευρώ περίπου ανά δίμηνο, δε φτάνει να καλύψει ανάγκες ένδυσης, υπόδησης και μόρφωσης τόσο μεγάλων οικογενειών.
Ενδεικτικά θα αναφέρω από την προσωπική μου εμπειρία ότι κάθε αρχή της σχολικής χρονιάς χρειαζόμαστε περίπου 1.500 με 2.000 ευρώ μόνο για το ξεκίνημα. Είναι πολύ σημαντικό να επενδύουμε στα παιδιά μας, αλλά το σημερινό κόστος της εκπαίδευσης στερεί σε πολλά από τα παιδιά πολύτεκνων οικογενειών την ευκαιρία για σφαιρικότερη μόρφωση.
Οι ξένες γλώσσες, οι μουσικές σπουδές, ο αθλητισμός και ο,τιδήποτε άλλο μπορεί να συμβάλλει στην ευρύτερη μόρφωση των παιδιών μας έρχεται με κάποιο σοβαρό κόστος, ως σύνολο, είτε είναι παπούτσια, είτε βιβλία κτλ. κτλ. για να μην αναφέρω στο κόστος το να μπει κανείς στο Πανεπιστήμιο.
Είναι χαρακτηριστική η «πανουργία» των πολύτεκνων οικογενειών που «βγάζουν κι από τη μύγα ξύγκι» προκειμένου να μη λείψει τίποτα από τα παιδιά τους.
Είναι χαρακτηριστική επίσης και η μετριοπάθεια στις απαιτήσεις μας έναντι των οικογενειών με ένα, δύο ή τρία παιδιά. Έχουμε μάθει να βρίσκουμε μόνοι μας λύσεις εκεί που το κράτος φαίνεται να μη μπορεί.
Αυτό όμως δεν είναι πάντοτε αρκετό και εκεί πρέπει το κράτος να βρει τρόπο να βοηθά οικογένειες οι οποίες φτάνουνε στο σημείο να πεινάνε, καθώς ακόμα και η παροχή τροφίμων γίνεται με το σταγονόμετρο.
Αλλά σε αυτό το σημείο κατάλαβα και τη σημασία του να έχεις και λίγη ανθρωπιά μέσα σου είτε ως δημόσιος φορέας, είτε ως υπηρεσία, είτε ως ιδιώτης επιχειρηματίες. Οι πολύτεκνες οικογένειες του Ρεθύμνου από ό,τι μαθαίνω είναι σε καλύτερη μοίρα από ανάλογες οικογένειες ακόμα και μέσα στον ίδιο το νομό μας.
Όταν για παράδειγμα η ΔΕΥΑΡ ή ο Σύλλογος Φροντιστηρίων Αγγλικών παρέχουν κάποια έκπτωση στις πολύτεκνες οικογένειες του Ρεθύμνου, όταν ο ΟΓΑ προσφέρει σαν ετήσιο βοήθημα το πόσο των είκοσι ευρώ ανά βιβλιάριο, το οποίο δεν είναι και κανένα φοβερό ποσό από μόνο του, καταλαβαίνει κανείς ότι πάρα πολλά μπορούν να γίνουν και εκτός κράτους, αρκεί να υπάρχει λίγη ανθρωπιά και κατανόηση μεταξύ μας.
Σε εθνικό επίπεδο οι πολύτεκνες οικογένειες χαίρουν, έστω και φαινομενικά, κάποιων προνομίων όπως εκπτώσεις στα καράβια και τα λεωφορεία κ.α.
Υπάρχουν όμως τόσα άλλα πράγματα τα οποία όμως εμποδίζουν τη δημιουργία πολύτεκνων οικογενειών, που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος μας, αλλά και στερούν ευκαιρίες στα παιδιά των ήδη πολύτεκνων οικογενειών.
Αν καταλάβουμε ότι η πολύτεκνη οικογένεια είναι μια επένδυση για τον τόπο μας, τότε δεν υπάρχει παρά μια και μόνο επιλογή, να τη στηρίξουμε όπως μπορούμε.
Αν δε μπορούμε να αυξήσουμε τις παροχές, ας ελαφρύνουμε τα βάρη.
Αυτό που κατάλαβα σε όλη αυτή την προεκλογική περίοδο και το πέρασμά μας από τόσα χωριά είναι ότι δε χρειαζόμαστε παρά δύο πράγματα: μπορούμε και μόνοι μας να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας, αλλά και πρέπει να το κάνουμε, αν θέλουμε το ο νομός μας να πάει μπροστά.
Καλό είναι να απαιτούμε από το κράτος, αλλά καλύτερο είναι να απαιτούμε από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Ετούτο μας δένει σα Ρεθενιώτες. Αυτό μας προσφέρει περισσότερες προοπτικές. Αν δεν επενδύσουμε εμείς στους εαυτούς μας και τα παιδιά μας, κανείς δε θα το κάνει. Και η πολύτεκνη οικογένεια είναι μια από τις δυνάμεις του τόπου μας. Πρέπει να το αντιληφθούμε επιτέλους και να πράξουμε αναλόγως, ακολουθώντας το παράδειγμα που ήδη θέτουν κάποιοι στο νομό μας.
Γρύλλος Παπαδάκης
Αγρότης – Πολύτεκνος
Υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος
“Μάχη για την Κρήτη”
του Δημήτρη Γιαννουλάκη
