Σχόλια και αντιρρήσεις του Πολίτη για τη πώληση του Λιμανιού στους Κινέζους
του Chris
“Σύμφωνα με τα στοιχεία του Οργανισμού Λιμένος Πειραιά, «η εταιρεία COSCO θα έχει εξασφαλισμένα κέρδη, με την ενοικίαση μέρους μίας μόνο δραστηριότητας, 3,4 δισ. ευρώ σε 35 χρόνια. Δηλαδή ετήσια κέρδη 120 εκατ. ευρώ, όταν τα αντίστοιχα σήμερα από την άσκηση της ίδιας δραστηριότητας δεν ξεπερνούν τα 7 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Τα κέρδη για τον ΟΛΠ θα είναι ακόμη μεγαλύτερα αφού στο τίμημα δεν συμπεριλαμβάνονται οι επενδύσεις στις υποδομές που θα γίνουν την επόμενη 5ετία, ύψους 620 εκατ. ευρώ.”
Εάν αληθεύουν τα παραπάνω, με τα χρήματα της επένδυσης oι Κινέζοι επενδυτές θα κάνουν απόσβεση μέσα σε μια πενταετία. Στα υπόλοιπα 30 χρόνια θα έχουν κέρδη 2,8 δις. Ευρώ.
Τόσο μάγκες είναι οι Κινέζοι που μπορούν να το κάνουν αυτό ?
Εμείς τι θα μπορούσαμε να κάνουμε παραπάνω εκτός από το να παίρνουμε μια μικρή προμήθεια από τα κέρδη τους που προκύπτουν όμως από το “δικό μας μαγαζί”?
Ο εκσυγχρονισμός με ρομπότ είναι μια λύση, για την οποία όμως δεν νομίζω να ενδιαφέρθηκε κάποιος.
Παραθέτω και ένα σχόλιο που διάβασα κάπου… (Bogser)
“…. και κάτι άλλο επίσης σημαντικό, κάντε χώρο στην Αθήνα για μια νέα γειτονιά, αυτή των Κινέζων (καλύτερα, διεύρυνση της ήδη υπάρχουσας…) οι οποίοι θα πλημμυρίσουν την πρωτεύουσα με αφορμή την πώληση του Λιμανιού, σαν συνέχεια του σχεδίου της παγκοσμιοποίησης. Επίσης όσοι έχετε μαγαζιά πώλησης ειδών ένδυσης και συναφών αρχίστε να αναζητάτε το μελλοντικό σας επάγγελμα…”
Βλέποντας μόνο το λιμάνι του Πειραιά, βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.
Εδώ και 2 δεκαετίες οι κυβερνήσεις διαλαλούν την πολιτική τους πεποίθηση σχετικά με τις ιδιωτικοποιήσεις. Πολιτική η οποία είναι σύμφωνη με τα κέντρα αποφάσεων της ΕΕ.
Τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, οι δρόμοι, οι σιδηρόδρομοι, η ύδρευση, 
η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, και αργότερα η υγεία και η παιδία οδεύουν ή βρίσκονται ήδη σε χέρια ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Ο ιδιώτης λοιπόν ο οποίος και προσφέρει συνήθως (αλλά όχι πάντα) καλύτερες υπηρεσίες από το κράτος, θα “τρέξει” την επιχείρηση του με μόνο στόχο τα μέγιστα δυνατά κέρδη.
Το όφελος από τις ιδιωτικοποιήσεις, όπως διατείνονται οι κυβερνόντες, είναι η αύξηση της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας (βλ. γαλακτοβιομηχανίες - εταιρίες καυσίμων όπου η ανταγωνιστικότητα δουλεύει υπέροχα).
Εκτός από κάποιες θετικές, υπάρχουν και αρνητικές επιπτώσεις σε αυτές τις περιπτώσεις.
Η “ελαστική” εργασία και η εν γένη αλλαγή των εργασιακών σχέσεων είναι μια απ? αυτές όπως και η μείωση προσωπικού, καθώς κανένας ιδιώτης δεν θα δεχτεί να πληρώνει πχ. 2500 εργαζομένους όταν μπορεί να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του με 500 (αφού ούτως η άλλως 500 ήταν αυτοί που εργάζονταν πραγματικά).
Από την άλλη καμία ιδιωτική επιχείρηση δεν έχει κοινωφελή χαρακτήρα και κανένα κράτος δεν μπορεί να επιβάλει τέτοιο χαρακτήρα σε ιδιωτική επιχείρηση.
Ως εργαζόμενος αλλά και ως πολίτης θέλω να έχω καλά λιμάνια με σωστές συγκοινωνίες, καθαρά αεροδρόμια, σωστούς δρόμους, 
καθαρά νοσοκομεία με σωστό εξοπλισμό και σωστές υπηρεσίες κα, αλλά το τίμημα για όλα τα παραπάνω είναι ότι πρέπει να πληρώνω για να τα έχω. Ενώ ήδη πληρώνω. Και πληρώνω κάθε χρόνο και περισσότερα σε έμμεσους και άμεσους φόρους. Και πληρώνω επιπλέον όταν μια ιδιωτική επιχείρηση που λέγεται τράπεζα έδωσε δάνειο στην κουτσή Μαρία να αγοράσει πόρσε cayenne των 130000 ευρώ, και επειδή τώρα δεν μπορεί να το αποπληρώσει, το παίρνει πίσω και το πουλά 50000 χάνοντας απ? το κέρδος της. Και γι? αυτό πρέπει εγώ να τη στηρίξω.
Λυπάμαι όμως γιατί το κράτος ακολουθεί τον εύκολο δρόμο της πώλησης του λιμανιού ή του αεροδρομίου ή του δρόμου ή του αιγιαλού σε εταιρίες που μπορούν με σωστή διαχείριση (πράγμα τόσο δύσκολο για μια κρατική επιχείρηση) να κερδίζουν απ? αυτά, ενώ αυτό ασχολείται με αγοραπωλησίες λιμνών και δημοσκοπήσεις.
Λυπάμαι γιατί το κράτος όταν χρειάζεται ψήφους βάζει ανθρώπους από τα παράθυρα σε επιχειρήσεις προβληματικές, για να τις κάνει πιο προβληματικές ακόμα και να τις απαξιώσει, αντί να τις νοικοκυρέψει δημιουργώντας συνθήκες βιωσιμότητας, ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας.
Λυπάμαι γιατί το κράτος είναι ο πρώτος διδάξας της μίζας και της λαμογιάς και όταν αυτή φτάσει να γίνει βαρίδι ο κάθε πολιτικός προϊστάμενος νίπτει τας χείρας του. Γι? αυτό πλήρωναν τα νοσοκομεία μας 1150 δραχμές για μια ένεση όταν αυτή στοίχιζε 45 δραχμές. Όλοι γνωρίζουμε ότι όσο πιο ψηλά βρίσκεσαι στην ιεραρχία τόσο μεγαλύτερη είναι η μίζα.
Λυπάμαι όμως και για όλους εμάς τους Έλληνες που 
ασχολούμαστε καθημερινά και παρακολουθούμε με ζήλο τι έφαγε χτες το βράδυ η Παπαρίζου, που έκανε προχθές πλαστική ο Ψινάκης και τι χρώμα αυτοκίνητο αγόρασε αντιπροχθές η Μπεζαντάκου.
Και όσο εμείς παρακολουθούμε την κυρία (?) Μπεζαντάκου, στη 82άρα μας tv, να βγαίνει από το καινούριο της Hummer φορώντας ένα σουπερμίνι, κάποιοι άλλοι σκέπτονται πως θα βάλουν φόρους και στον αέρα που αναπνέουμε?
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους κινέζους ή με οποιουσδήποτε άλλους. Τη δουλειά τους θέλουν να κάνουν όλοι. Αυτή που εμείς είμαστε ανίκανοι να κάνουμε…
