Έφυγε από τη ζωή ο Σταύρος Ζουγανέλης- Ο Σταύρος της ζωής, σταυραετός στη γειτονιά των Αγγέλων
- Έφυγε πλήρης ημερών στα 89 του έτη.
- Επικήδειος λόγος για το θάνατο του Σταύρου Ζουγανέλη
«Και που να ρίξω το μεγάλο μου καημό,
όπου θ΄ ανοίξει η γης,
θ΄ ανοίξει η γης και θα ραΐσει το βουνό»
Το πόνο της απώλειας ενός ανθρώπου τον εκλαμβάνεται ο καθένας διαφορετικά. Όταν πρόκειται για τον δικό μας άνθρωπο το βέβαιο είναι ότι ο πόνος πολλές φορές είναι αβάσταχτος και η παρηγοριά… ευθύνη του Μεγαλοδύναμου. Όταν όμως πρέπει να μιλήσουμε για τον Σταύρο Ζουγανέλη, τον εθνικό ήρωα με τα 19 παιδιά, τα λόγια φαντάζουν κενά λόγου. Η πλουσιότατη Ελληνική γλώσσα φαντάζει φτωχιά.
Και μεις όλοι φτωχοί στο λόγο αλλά βαθύπλουτοι στη καρδιά. Μια καρδιά που ο πατέρας, παππούς, προπάππους, συγγενής, και φίλος όλων – ο Σταύρος – μας τη γιόμισε με το απύθμενο μεγαλείο της ψυχής του. Την αταλάντευτη φιλοσοφία του, αυτή που μεταλαμπάδευσε σε όλους μας για το πως πρέπει να αξιοποιούμε καθημερινά το Θείο δώρο της ζωής, για το πώς πρέπει να προσεγγίζουμε τον συνάνθρωπο, το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις χίλιες μύριες καταστάσεις γύρω μας. Τις καλές, τις κακές, τις χαρές, τις λύπες.
Και το μυστικό του ήταν ένα!! Μαγικό… ελιξίριο ζωής. Το χαμόγελό του!!!
Ναι, τόσο απλή η συνταγή και συνάμα τόσο αδιανόητα όμορφη. Σαν την απλή και λιτή αιγαιοπελαγίτικη ομορφιά αποτυπωμένη σε καμβά με φόντο το βαθύ γαλάζιο. Αυτή για την οποία έχουν μελοποιήσει οι σημαντικότεροι μελοποιοί. Λες και η Μυκονιάτικη καταγωγή του λειτούργησε ως καταλύτης στο εύληπτο έργο ζωής του.
Αυτός ήταν ο Σταύρος Ζουγανέλης. Ο ιδαλγός της πολυτεκν
ίας. Ο απλός και λιτός που μέσα από τη ταπεινότητα του αποτέλεσε λαμπερό φάρο για χιλιάδες Έλληνες που είχαν τη τύχη να γνωρίσουν καθ΄οιοδήποτε τρόπο τον βίο του.
Είτε γιατί τον ήξεραν προσωπικά, είτε γιατί τον γνώρισαν μέσα από τις αμέτρητες σελίδες και τηλεοπτικές του παρουσίες, στη προσπάθεια των μέσων ενημέρωσης να αποκωδικοποιήσουν το πως πέτυχε αυτό που μέχρι σήμερα ουδείς άλλος κατάφερε να πετύχει στο σύγχρονο και πολιτισμένο κόσμο.
Να δομήσει την πλέον υπερπολύτεκνη οικογένεια του πλανήτη, φέρνοντας στο κόσμο 19 παιδιά.
19 παιδιά που δεν μεγάλωσαν στους πέντε δρόμους, αλλά κατάφεραν με την αστείρευτη αρωγή του να σπουδάσουν σε καθολικό βαθμό, πολλά από αυτά να λάβουν πανεπιστημιακούς τίτλους και όλα ανεξαιρέτως να είναι αποκαταστημένα οικονομικά και επαγγελματικά. Άθλος για τη σημερινή κοινωνία, όπου πλέον οι γονείς αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με δύο ή ακόμα και με ένα παιδί. Προίκισε με ακίνητα και οικόπεδα καιτις 10 θυγατέρες. Αυτός κι αν είναι άθλος σήμερα!
Ο 13ος άθλος του Ηρακλή. Κάπως έτσι ίσως να τον τιτλοφορούσε ο Διονύσης Σολωμός, αν είχε αναλάβει να μελοποιήσει τούτο εδώ τον επικήδειο.
Κι αυτό δεν ήταν το μόνο μειλίχιο έργο του. Τα 19 παιδιά του, του πρόσφεραν με τη σειρά τους 50 εγγόνια και 15 δισέγγονα. Αριθμοί που στο κοινό νου το αυτονόητο μπερδεύεται με το δυσνόητο.
Αλήθεια, … οι αριθμοί για τον πατριάρχη της οικογένειας Ζουγανέλη δεν ήταν απλές μαύρες κουκίδες σε άσπρο χαρτί. Για εκείνον, το χωριό Ζουγανέλη που δόμησε, ήταν η εκπλήρωση της εφηβικών του ονείρων και σαφέστατα όχι μια άνευ συνειδήσεως αλόγιστη διαδικασία.
Και στην απόφαση αυτή συνοδοιπόρος του η Βασιλική, η με μια λέξη … Μάνα!
Από τη στιγμή που ενώθηκαν με τα ιερά δεσμά του γάμου, διάβηκαν τον δικό τους Ρουβίκωνα, έλαβαν εις γνώση τους δηλαδή, την απόφαση να δημιουργήσουν αυτό το μεγαλείο που για άλλους φαντάζει ακάνθινη λεωφόρος, μα για εκείνους τους δύο που τώρα μας παρακολουθούν από ΄κει πάνω πιασμένοι χέρι χέρι, ήταν η πλήρωση Θεϊκής εντολής, του Θεϊκού προτάγματος. «Η πολυτεκνία χρειάζεται πίστη στο Θεό», είχε πει ο Γέροντας Εφραίμ κι αυτή η τεράστια Χριστιανική τους πίστη ήταν το όχημα της δημιουργίας τους.
Ουδέποτε ασθμαίνοντας και πάντα με αισιοδοξία, πίστη, χαμόγελο και νουθεσία.
Από κει και ύστερα τι να περιγράψει κανείς για τον πατριάρχη της οικογενείας μας;
Τι να πρωτοθυμηθεί;
Τα παράσημα από το πόλεμο της Κορέας, τα βραβεία από την Ελληνική πολιτεία, την πρόσφατη βράβευσή του από τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια στο κοινοβούλιο για τη προσφορά του στο Έθνος;
Τα πάμπολλα ευεργετήματά του;
Μας ρωτάνε πολλοί… «το κράτος βοήθησε, στάθηκε σε αυτή την υπερπολύτεκνη οικογένεια». Παράπονο ο Σταύρος δεν έβγαλε ποτέ, αλλά η αλήθεια είναι ότι από τότε που τα παιδιά του ήταν μικρά, κάθε Κυριακή μετά την εκκλησία, ήταν πάγια η επίσκεψη σε ένα ίδρυμα για να προσφέρουν δώρα και χαρά Από απλές δωροθεσίες μέχρι σημαντικές προσφορές από το «στέρημα» της οικογένειας.
Κοντολογίς, η ζωή και το έργο του Σταύρου Ζουγανέλη, επικό βιβλίο, μνημειώδης διαδρομή, αλησμόνητη παρουσία, τέτοια που θα πρέπει να παγώσει ξανά η γη για να μπουν σε λήθη.
… Βασιλική, Βαρβάρα, Γιώργο, Παναγιώτη, από σήμερα η παρέα σας στη γειτονιά των Αγγέλων μεγαλώνει.
Εμείς όλοι θα θυμόμαστε το ανεπίληπτο Σταύρο – σταυρό της καρδιάς μας – με αγάπη και σεβασμό έως ο Θεός να μας πάρει κι εμάς κοντά σας.
«Να μετράς την ηλικία σου με τους φίλους, όχι με τα χρόνια. Να μετράς τη ζωή σου με τα χαμόγελα, όχι με τα δάκρυα», είχε θυμάμαι γράψει ο Τζον Λένον.
Κι ο Σταύρος μας… μέτραγε τα χρόνια του μόνο με φίλους, πάντα χαμογελώντας και ποτέ με δάκρυα.
Και τούτη εδώ τη στιγμή, αποχαιρετούμε τον Σταύρο Ζουγανέλη, όχι με άλλα δάκρια αλλά όπως εκείνος θα ήθελε… Με ένα πλατύ χαμόγελο. Αυτό που τον έκανε 89 ολάκερα χρόνια να τα αντιμετωπίσει όλα με καρτερία, σωφροσύνη κι αγάπη!
Καλό σου ταξίδι σταυραετέ.
