Καλύτερη χώρα στο κόσμο η τουριστική Ελλάδα

Η χώρα που εντυπωσιακά πρωτεύει στις παρεχόμενες τουριστικές υπηρεσίες .
Τουριστική Ελλάδα. Ποια είναι η πραγματική μετοχική της αξία.

του δημοσιογράφου Βασίλη Κασιμάτη

Η ποιότητα του σέρβις, η προσφερόμενη τουριστικά – πηγαία – φιλοξενία μας και τέλος αυτό που πραγματικά εισπράττει στη χώρα μας ένας τουρίστας, είναι τα στοιχεία εκείνα που μας κάνουν και ξεχωρίζουμε και που όμοια τους δεν  είναι εύκολο να βρει κανείς σε άλλα μέρη του κόσμου. Και θα πρέπει όλοι μας να αισθανόμαστε εθνικά υπερήφανοι για αυτό, καθώς δεν διδάσκεται σε πανεπιστήμια, παρά μόνο κληροδοτείται από γενιά σε γενιά.

Από αυτό το δημοσίευμα, αυτό που τελικά θα μείνει στον αναγνώστη είναι εκείνο το «γεωγραφικό» σημείο που κρύβεται ο πραγματικός πλούτος του Ελληνικού τουρισμού, η ψυχή μας, τα σημεία εκείνα που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε ως βαριά βιομηχανία τουρισμού και εν τέλει ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που πρέπει να «πατήσουμε» για να σηκώσουμε περήφανα και πάλι το κεφάλι και ποια εκείνα που πρέπει κυριολεκτικά να πατήσουμε και ίσως και να τσακίσουμε ακόμα, αναφερόμενοι στα κεφάλια των καρεκλοκένταυρων εκλεγμένων μας τόσο σε πολιτειακό επίπεδο όσο και σε τοπικό επίπεδο, προκειμένου να απαλλαγούμε από τη  γάγγραινα που αποστεώνει σταδιακά τον Ελληνικό τουρισμό τα τελευταία 5 χρόνια, καθώς διαφαίνεται μια αισθητή ύφεση στη ποιότητα του εισερχόμενου τουρίστα στη χώρα μας.

Ένα ρεπορτάζ που διαρκεί 2 χρόνια.

12 χώρες, αμέτρητα check-in και walk-in σε ξενοδοχεία, επιχειρήσεις εστίασης & αναψυχής, μνημειακούς χώρους, εκδρομικές προτάσεις και καθημερινές δημοσιογραφικές καταγραφές, σε όλα τα τουριστικά επίπεδα από τα λίαν χλιδάτα έως τα απλά και καθημερινά.
Ιταλία, Ελβετία, Γαλλία, Αυστρία, Γερμανία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Μπαχρέιν, Ταϊλάνδη, Σιγκαπούρη, είναι οι χώρες που κατά κύριο λόγο επισκεφτήκαμε κατά τη διάρκεια του πολύμηνου ρεπορτάζ μας, έχοντας βέβαια στις «βαλίτσες» μας την εμπειρία και από αρκετές άλλες χώρες, γνώσεις όλες των περασμένων ετών.
Περιώνυμες και παλαίφατες τουριστικά πόλεις, πασίγνωστες για τη γκλαμουριά τους, την απαράμιλλη ομορφιά τους και την κοσμοπολίτικη ζωή τους. Βενετία, Λίμνη Κόμο, Βερόνα, Πάντοβα, Ζυρίχη, Γενεύη, Chamonix, Courchevel, Βιέννη, Zell Am See, Bad Gastein, Σάλτσμπουργκ, Μόναχο, Πράγα, Brno, Μπρατισλάβα, Βουδαπέστη, Μπαχρέιν, Μπανγκόκ, Πουκέτ, Σιγκαπούρη, είναι ονόματα που υποτίθεται ανήκουν σε μία ελίτ του τουρισμού παγκοσμίως.

Ναι, τα περισσότερα έχουν απίστευτες ομορφιές να δώσουν στον τουρίστα. Ναι, δικαίως ίσως κατέχουν σημαντικές τουριστικές και όχι μόνο διακρίσεις, αλλά … και η Ελλάδα εκτός του ότι δίνει απαράμιλλου κάλους όμορφες εικόνες στο τουρίστα … αυτό που πραγματικά δίνει με πραγματικές διακρίσεις στον τουρίστα και είναι αυτό που μας κάνει και ξεχωρίζουμε είναι … η ψυχή του Έλληνα επιχειρηματία, η ζεστασιά του Έλληνα εργαζόμενου, το κέφι που σερβίρουμε, το γλυκό μας χαμόγελο όταν τους περιηγούμε, τους διασκεδάζουμε, ο τρόπος που απαντάμε ακόμα και στη πιο απλή τους ερώτηση… «how should I go there» ! Άντε να ρωτήσεις π.χ. στη Γαλλία το ίδιο. Έχασες!!

Για τις ανάγκες του ρεπορτάζ γίναμε και εμείς τουρίστες. Άλλοτε με «ακριβά ιμάτια» και άλλοτε με απλά και οικονομικά. Αυτά που προαναφέραμε ως τα ατού του Έλληνα όμως, δεν τα βρήκαμε πουθενά. Όσα κι αν πληρώσαμε. Όσο κι να μερικές φορές παρακαλέσαμε, όσο κι αν κάποιες άλλες θυμώσαμε. Τίποτα. Το απόλυτο τίποτα σε σχέση μαζί μας.

Στο δια ταύτα.

Παρακάτω θα διαβάσετε και μερικές γαργαλιστικές εμπειρίες, αφού σε όλους μας, αρέσουν τα «πιπεράτα».
Καταρχήν να πούμε ότι τα ωράρια λειτουργίας αυτών των δήθεν τουριστικών βιομηχανιών είναι σχεδόν παντού, λίαν απαράδεκτα. Δεν είναι λοιπόν δυνατόν να βγαίνεις μετά τις 10 το βράδυ στη Βενετία, ή στη Λίμνη Κόμο, στο Μόναχο και σε όλες σχεδόν τις Ευρωπαϊκές πόλεις βρε παιδί μου και να μην μπορείς να βρεις ένα εστιατόριο της προκοπής να δειπνήσεις, σαν άνθρωπος, σαν ποιοτικός τουρίστας. Μόνο κάτι διάσπαρτα street food κι αυτά όχι πάντα, κι αυτά συνήθως από Τούρκικα ή Ελληνικά μαγαζιά ή τύπου McDonald’s. Είναι τουρισμός αυτός; Σαφώς και όχι, αφού αυτό που κάνουν αυτοί είναι να εναρμονίζουν τον τουρίστα τους, σύμφωνα με τις δικές τους συνήθειες. Ενώ εμείς στην Ελλάδα εναρμονίζουμε τον ευατό μας σύμφωνα με τις ανάγκες του τουρίστα μας. Αυτή είναι και η χαώδης διαφορά μεταξύ του Ελληνικού Τουρισμού και… των άλλων.
Και μην ξαναπεί κανείς τον Έλληνα τεμπέλη. Τεμπέληδες είναι όλοι οι άλλοι.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για την τεμπελιά τους αφορά τα Χριστούγεννα. Όταν αποφασίσεις να περάσεις τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές σου στους γκλαμουράτους κλασικούς Χριστουγεννιάτικους προορισμούς της Ευρώπης, φρόντισε να έχεις μαζί σου και το ταπεράκι με τα κεφτεδάκια της μαμάς! Κι αυτό γιατί από τις 24/12 το απόγευμα έως τις 26/12 το βράδυ δεν θα βρεις τίποτα ανοιχτό. Εστίαση και εμπόριο… κλειστά λόγω διακοπών! Και κάπου εκεί αρχίζει και αναρωτιέσαι… «μα καλά αυτοί πουλάνε Χριστουγεννιάτικες διακοπές στον τουρίστα και Χριστουγεννιάτικα τα κλείνουν όλα και πάνε οι ίδιοι διακοπές;;;» Ναι έτσι ακριβώς!!  Μιλάμε για το «πικ» της τουριστικής τους σεζόν (κάτι σαν το δικό μας 15αύγουστο) και αυτοί έχουν τα πάντα κλειστά!! Έλεος…

25/12/2023, ώρα 10 το πρωί. Οδηγούμε από το Zell Am See για Hallstatt. Μιλάμε για δύο  προορισμούς, το απόλυτο γκλάμουρ των Χριστουγεννιάτικων διακοπών τηςς Χριστουγεννιάτικης βαριάς τουριστικής βιομηχανίας της Χριστουγεννιάτικης Αυστρίας. Το «δεκάρι» των Χριστούγεννων πανευρωπαϊκά δηλαδή. Μπούρδες!
Φτάνουμε 2 το μεσημέρι πεινασμένοι στο μαγευτικό Hallstatt. Μαζί μας και άλλοι μερικοί… χιλιάδες τουρίστες. Ψάχνουμε κάτι να φάμε. Τίποτα.  Όλοι στο ψάξιμο. Κάποια στιγμή βρίσκουμε ένα καλό εστιατόριο (ξενοδοχείου) ανοιχτό, μπαίνουμε μέσα με άνεση, αφού νομίζαμε ότι ανακαλύψαμε τη πυρίτιδα. Ζητάμε τραπέζι: «Είστε πελάτες του ξενοδοχείου μας; Όχιιιι;;; Ε, τότε δεν μπορείτε να καθίσετε».
«… και που θα φάμε χριστιανέ μου, που έχουμε λυσσάξει στη πείνα και τη δίψα λες και είμαστε στη Σαχάρα; Μέσα στο τουριστικό Hallstatt;».
«Πουθενά (μας απαντά ο βάρβαρος). Είναι τα πάντα κλειστά. Εδώ κύριε Έλληνα, δεν δουλεύουμε τα Χριστούγεννα 2 μέρες, Οι εργαζόμενοί μας ξεκουράζονται.»|
Κι εκεί κάπου ξεσπάς και τον αρχίζεις τον δήθεν, στη γρήγορη εγκυκλοπαίδεια…
«Μας δουλεύεις βρε μεγάλε; … δηλαδή όταν έρχεσαι 15αύγουστο στην Ελλάδα κι όχι κατ’ ανάγκη Σαντορίνη και Μύκονο αλλά ακόμα και στα Κουφονήσια να πας  βρε κλόουν του τουρισμού τον 15αύγουστο, τη μεγαλύτερη θρησκευτική εορτή του έθνους μας, τα πάντα θα τα βρεις ανοιχτά. Μέχρι το ξημέρωμα. Κι αυτό γιατί εμείς σεβόμαστε τον τουρίστα μας. Εσείς όμως τον γράφετε στα παλαιότερα των υποδημάτων σας… για να μην πω κάπου αλλού, γιατί είμαι κι ευγενής! Όσο για τον εργαζόμενό μας… δεν διανοείται καν να ζητήσει άδεια τον 15αύγουστο σαν τον δικό σας τα Χριστούγεννα».
Μας κοίταζε σαν χαζός… ή να πω καλύτερα… ωσάν βάρβαρος, έτσι για να θυμηθούμε και το  παλαίφατο «Έλληνες και βάρβαροι όλοι οι άλλοι»!

Διαβάστε κι αυτό… Σάλτσμπουργκ, εν μέσω Χριστουγέννων 2023. Μια άκρως Χριστουγεννιάτικη γραφικότατη πόλη. Πανέμορφη, παραμυθένια. Ζουν 90% από τον τουρισμό. Κάτι σαν την τουριστική Σαντορίνη ένα πράμα!  Μπαίνουμε μεσημεριάτικα σε καλό «Ιταλικό» για γεύμα.  Μας φέρνουν τον κατάλογο. Ξάφνου επανεμφανίζεται ο σερβιτόρος: «Είστε έτοιμοι να παραγγείλετε;» ρωτά.
Και απαντάμε: «η παρέα μας είναι στη τουαλέτα, παρακαλώ φέρτε μας ένα μπουκάλι νερό μέχρι να παραγγείλουμε γιατί περπατάγαμε για ώρες και είμαστε πολύ διψασμένοι».
Και η απάντηση έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στα αυτιά μας, θυμίζοντας μας και πάλι το «Έλληνες & Βάρβαροι»!
«Επειδή έχω πολύ τρέξιμο, όταν είστε έτοιμοι να παραγγείλετε καλέστε με, γιατί δεν μπορώ να έρχομαι και να ξαναέρχομαι», ήταν η απάντηση του «βάρβαρου Ούνου» Αυστριακού σερβιτόρου.

«Ρε παλιάτσε του τουρισμού… στην Ελλάδα με το που θα κάτσεις στο τραπέζι, σου φέρνουμε νερό από ευγένεια και σεβασμό… πριν καν το ζητήσεις. Και δεν στο χρεώνουμε καν βρε τομάρι. Κι εσύ που μου χρεώνεις 9 ευρώ το μπουκάλι του νερού, που το έχεις και περίσσιο στη χώρα σου (άφθονα νερά παντού) και σου λέω ότι είμαι διψασμένος… με παρακάλια … γιατί με γράφεις τόσο επιδεικτικά στα @!#$%^& σου;»

Κι όμως αυτά αγαπητέ αναγνώστη είναι πραγματικές καθημερινές ιστορίες (τρέλας) από χλιδάτους προορισμούς της Ευρώπης, που στα σημεία που αναφερθήκαμε, η βαθμολογία τους στην φαιδρή Google δεν ήταν κάτω από 4 αστέρια! Και πανάκριβα!  Κι έρχονται τα κνώδαλα στη χώρα μας, τους φερόμαστε πραγματικά σας βασιλιάδες και καμιά φορά παραπονιούνται κιόλας.
Μπορεί ο Έλληνας να αρνείται να δουλέψει πλέον στα χωράφια του (κακό αυτό!) αλλά τεμπέλης δεν είναι. Τεμπέληδες είναι όλοι αυτοί και ειδικότερα στο τομέα του τουρισμού.

Μήπως μιλάτε Αγγλικά; Μήπως έστω τα γράφετε;
Είναι ευρέως γνωστό ότι ο Έλληνας, ειδικότερα όποιος εργάζεται στον τουρισμό, μιλάει έστω τα βασικά Αγγλικά κατά περίπου 95%. Βέβαια και υδραυλικό ή εφοριακό να ρωτήσεις, ένα 70% θα σου απαντήσουν στα Αγγλικά. Στις άλλες χώρες και δη στις δήθεν πολιτισμένες και καθώς πρέπει της Ευρώπης, εκεί τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Ούτε το 30% επί συνόλου δεν θα σε εξυπηρετήσουν ή σου απαντήσουν στα Αγγλικά. Στις περισσότερες των περιπτώσεων θα σου απαντήσουν στη γλώσσα τους και μάλιστα θυμωμένα αφού εσύ… εσύ ναι βρε τουρίστα … πως και δεν μιλάς τη δική τους γλώσσα;
Το χειρότερο βέβαια θα το πάθεις αν οδηγήσεις σε αυτές τις υποτίθεται προηγμένες τεχνολογικά χώρες.
Σήμανση, ταμπέλες, πληροφορίες για τον οδηγό, προειδοποιητικές σημάνσεις, κατευθύνσεις, όλα στη γλώσσα τους. Στα Αγγλικά τίποτα. Μηδέν. Μόνο στην Ουγγαρία συναντήσαμε κάτι σποραδικές ταμπέλες στα Αγγλικά και αυτές μόνο για προειδοποιητικές πληροφορίες κινδύνου για τον οδηγό.
Αν δηλαδή μείνεις χωρίς ίντερνετ για κάποιο λόγο  στην Ευρώπη και το GPS της Google στο κινητό σου δεν δουλέψει… τότε το πιθανότερο είναι να καταλήξεις σε κανά χαντάκι!!
Ακόμα και οι πληροφορίες για σημεία με μνημεία στις Εθνικές οδούς η ακόμα και μέσα στις πόλεις ή τα χωριά τους (!),  που υποτίθεται απευθύνονται στον τουρίστα, ακόμα και αυτές κατά 90% είναι στη γλώσσα τους. Κι εκεί αγανακτείς και μονολογείς μέσα σου, “*&^%$#@!)?^”

Στάθμευση.
Είχαμε την εντύπωση ότι οι τιμές του πάρκινγκ στη Μύκονο ήταν σοκαριστικά ακριβές. 20€ τη μέρα. Κι όμως δεν είναι τελικά.
Βιέννη. Μας λέει η ρεσεπτιόν να παρκάρουμε απέναντι. Μπαίνουμε 11 το βράδυ, βγαίνουμε 10 το πρωί. Ούτε μισή μέρα: 41 ευρώ. Ναι καλά διαβάσατε… 41 ευρώπουλα καλο-λουστραρισμένης κλοπής σε υπαίθριο και χωρίς καμία ασφάλεια πάρκινγκ. Άσε τα ξενοδοχεία. Καλά ξενοδοχεία, Αυστρίας, Γερμανίας, Τσεχίας, ακόμα και της υποτιθέμενης οικονομικότερης Σλοβακίας και έχουν το θράσος να χρεώνουν το πελάτη τους από 22 ευρώ έως και 30 ευρώ τη βραδιά για το ι.χ. του. Στην Ελλάδα όπου κι αν πας σε ξενοδοχείο με ιδιωτικό χώρο στάθμευσης, δεν πληρώνεις τίποτα, ποτέ!

Που είναι ευγένεια; χαμόγελο; Ερασιτεχνισμός και ψέματα.
Την ευγένεια όπου κι να την συναντήσεις σε αυτές τις Ευρωπαϊκές χώρες θα είναι περισπούδαστα προσποιητή συνήθως, το χαμόγελο απρόσωπο και «βιομηχανικό», το προσωπικό στα καλά ξενοδοχεία συνήθως είναι πολύ νεαρά εκπαιδευόμενα άτομα, δίχως έμπειρους managers στο πλευρό τους. Πέρα όλων αυτών, σε πολλές περιπτώσεις συναντά κανείς αρκετή αγένεια και έλλειψη διάθεσης για εξυπηρέτηση στο τουρίστα (και γενικότερα στον άνθρωπο). Αυτό βέβαια μεταφράζεται σε έλλειψη ανθρωπιάς σε αυτές τις χώρες.
Επόμενο παράδειγμα, Μόναχο. Hyperion Hotel. 4 αστέρια ουρανοξύστης. 2 νύχτες διαμονής. Και στις 2 νύχτες η θέρμανση δεν λειτουργούσε. Μες το καταχείμωνο (28/12). Ζητάμε από την «υποδοχή» στις 8.30 το βραδάκι (!) να επισκευαστεί άμεσα και μας απαντάνε ότι οι τεχνικοί τους δεν εργάζονται βράδι (κάτι λέγαμε παραπάνω για τη τεμπελιά;). Έρχεται το πρωί, ρωτάμε και πάλι την υποδοχή πότε θα έρθει ο τεχνικός για τη θέρμανση… «ποιος τεχνικός;» μας ρωτάνε!! Δεν είχε καν ενημερώσει η βραδινή βάρδια τη πρωινή! Έρχεται κάποια στιγμή ο τεχνικός. Το έφτιαξα μας λέει. Γυρίζουμε το βραδάκι πίσω… θέρμανση… γιόκ! Το αναφέρουμε και πάλι στην ρεσεπτιόν… «δεν εργάζονται οι τεχνικοί βράδι» και πάλι μας λένε.
Ζητήσαμε (έτσι πρέπει να κάνετε όλοι) μια επιστολή του ξενοδοχείου που να παραδέχονται την έλλειψη θέρμανσης ώστε να το υποβάλουμε στη Booking.com για επιστροφή χρημάτων… «βεβαίως» αποκρίνεται η βραδινή βάρδια., «θα την έχετε αύριο πρωί στο check-out σας». Πάμε το πρωί να πάρουμε την επιστολή… «ποια επιστολή; Δεν γνωρίζουμε κάτι» αποκρίνονται. Μας λένε ότι θα την στείλουν τελικά με email. Το email ήρθε την ίδια μέρα. Και έγραφαν μέσα ότι λυπούνται για την ανεπαρκή θέρμανση, αλλά ψευδώς ανέφεραν ότι  η μονάδα  θέρμανσης λειτουργούσε. Και ψέματα δηλαδή. Βλακωδώς και λίαν ερασιτεχνικώς, φάσκουν και αντιφάσκουν! Και μιλάμε για πολύ γνωστό ξενοδοχείο στο Μόναχο με 4 αστέρια και σχετικά υψηλή βαθμολογία (8,3).

Hilton Hotel Βενετίας, Φθινόπωρο 2022. Πέντε αστέρια – υψηλή βαθμολογία, πολύ υψηλό κόστος διαμονής. Χρόνος αναμονής για το Check-in 40 λεπτά με ουρά έως τον Θεό. Ούτε λόγος για Welcome drink. Στην Ελλάδα στα πεντάστερα ξενοδοχεία το check-in είναι πριβέ, χωρίς ουρές και σου προσφέρουν και μια σαμπάνια όσο υπογράφεις.

Στις Ασιατικές χώρες τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα, η ευγένεια είναι και εκεί πηγαία, ο ερασιτεχνισμός όμως στις τουριστικές υπηρεσίες είναι έκδηλος. Καμία σχέση μαζί μας.

Εν κατακλείδι, είναι λίγος ο συντακτικός χρόνος να περιγράψεις τις εμπειρίες από 12 χώρες σε Ευρώπη και Ασία.
Όμως αυτό που μένει είναι ότι όσο κι αν οι Ευρωπαίοι (κυρίως) μας υποτιμούν, ενίοτε μας βρίζουν κιόλας, μας χλευάζουν ως οικονομία, τελικά στο τομέα του τουρισμού είμαστε έτη φωτός μπροστά τους!! Τελεία και Παύλα.

Που παναθεμά τους, όταν αυτοί είχαν την εποχή της Αναγέννησης, εμάς μας έσφαζε τον πατέρα και μιας βίαζε τη μάνα, ο Οθωμανός 400 χρόνια. Κι από τότε είχαμε πάντα κακούς γειτόνους, όταν αυτοί … δεν έχουν καν σύνορα μεταξύ των χωρών τους!!! Κι υπάρχει και ο Βορράς που παγίως καταδυναστεύει το Νότο πολιτικά.

Αυτό πάντως που εμείς πουλάμε ως «τουριστικό προϊόν»  είναι μακράν ποιοτικότερο από τα δικά τους κι ας έχουν καλύτερες υποδομές ή οργάνωση (κι όχι πάντα). Κι αυτό γιατί τους λείπει η καθάρια Ελληνική ψυχή και το επίπεδο φιλοξενίας που προαναφέραμε., σαφώς δε η ανθρωπιά.

Αυτό που λείπει τελικά από την Ελλάδα και τους δίνει ακόμα το «χώρο» να έχουν το θράσος να συγκρίνονται μαζί μας, είναι ένα και μόνο. Η διαφορά πολιτικών σε κοινοβούλιο και τοπική αυτοδιοίκηση. Βουλευτές και δημάρχους δεν έχουμε, σε αντίθεση με αυτές τις Ευρωπαϊκές χώρες.  Γι’ αυτό και οι υποδομές μας είναι πολύ πίσω συγκριτικά μαζί τους. Δυστυχώς στη χώρα μας πολιτικός γίνεται συνήθως ο ανεπάγγελτος, ο άκοπος, ο γόνος, ο αποτυχημένος. Σε αυτές τις χώρες για να γίνεις βουλευτής ή δήμαρχος πρέπει να έχει διακριθεί πρώτα προσωπικό επίπεδο, συνήθως επαγγελματικά. Τα πάντα για τη μίζα και τη κλεψιά.

Διόδια
Τα παραπάνω περί μίζας και κλεψιάς σαφώς και σχετίζονται και με τα διόδια.  Ενδεικτικό παράδειγμα είναι το ακόλουθο. Κατά τη διάρκεια του β’ μέρους του ρεπορτάζ μας οδηγήσαμε ένα ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο για 3.500 χιλιόμετρα σε 5 Ευρωπαϊκές χώρες, ήτοι: Αυστρία, Γερμανία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία. Αναρωτιέστε άραγε τι πληρώσαμε για 3.500 χλμ ;;; Τίποτα, ούτε ένα ευρώ… ούτε σεντς!!!! Και στην Ελλάδα της υπερφορολόγησης, των ληστρικών λογαριασμών των ΔΕΚΟ που σαφώς και δεν είναι ΔΕΚΟ καθώς πλέον ξεπουλήθηκαν σε ξένους “επενδυτές” (μάλλον επεγδυτές!!), στην Ελλάδα της πολιτικής αρπαχτής και ενώ τα διόδια ήταν πανάκριβά, οι τεχνοκράτες πολιτικοί μας άρχοντες αποφάσισαν να τα αυξήσουν κιόλας από 1/1/2024, έτσι για να βγάλουν και το μπουναμά στις μίζες τους. Αθήνα Θεσσαλονίκη 70 ευρώ πήγαινε-έλα. Κι μεις για 3.5ο0 χλμ δώσαμε μόνο το χαμόγελό μας. Αντε μετά να σηκώσει κεφάλι ο Έλληνας με όλα αυτά τα κλεψιμέϊκα που πληρώνει, ώστε να μας κουνάει το δάχτυλο ο Ευρωπαίος ότι είμαστε μπαταχτσήδες … που καταρχήν δεν τα πληρώνει αυτός ο “βάρβαρος” όλα αυτά και κατά δεύτερο σε αυτόν (πχ Γερμανό) καταλήγουν αυτά που κλέβουν από τον Έλληνα.

Και τελικά όπου υπάρχουν σωστοί πολιτικοί είναι απόλυτα έκδηλο το φαινόμενο της ανάπτυξης με το “νοικοκυριό” να λάμπει. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι παρακάτω δήμοι, εκεί που οι δημάρχοι τους βάζουν το πολίτη, δημότη τους, πάνω από τη τσέπη τους. Βούλα, Γλυφάδα, Κηφισιά, Τρίκαλα, Περιστέρι, εκεί που υπάρχουν πολύ καλοί δήμαρχοι τα τελευταία χρόνια, αυτοί οι δήμοι λάμπουν σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής. Και η διαφορά είναι οφθαλμοφανής με τους άλλους δήμους.

Όμως εν τέλει όσο κι αν μας λείπουν οι υποδομές, στο τομέα του τουρισμού, όσο κι αν η Ελλάδα δεν είναι κυρίαρχη πλέον χώρα (και ξεπουλήθηκε από 5 πολιτικές οικογένειες), όσο κι αν ο συμπολίτης  μας βλέπει το βιός του να στερεύει από απατεώνες άκοπους πολιτικούς, εμείς θα είμαστε πάντα οι Έλληνες με το ζεστό χαμόγελο, τη άριστη φιλοξενία, τη μεγάλη καρδιά και το αμέριστο φιλότιμο. Κι αυτά στο τουρισμό αποτελούν το ασφαλέστερο εχέγγυο.

Στα 2 χρόνια του ρεπορτάζ μας, όπου σταθήκαμε κι όπου βρεθήκαμε, ρωτάγαμε διαρκώς άλλους τουρίστες  την ίδια ακριβώς ερώτηση. «Έχετε επισκεφτεί την Ελλάδα και αν ναι πως θα χαρακτηρίζατε τη ποιότητα του σέρβις». «Αν σας κάναμε δηλαδή, να νοιώσετε καλά».

Η απάντηση ήταν πανομοιότυπη από όλους. Θετικά ΝΑΙ και εξυμνούν όλοι όσοι έχουν έρθει στη χώρα μας, τον Έλληνα και την … ακούραστη ψυχάρα του! Πραγματικά στις απαντήσεις των τουριστών μας κρύβεται όλη η αλήθεια. “Σαν την Ελλάδα… πουθενά“!

Κλείνοντας, η δική μας πρόταση για τη βελτίωση της εθνικής οικονομίας της χώρας μας είναι απλά να αναλογιστούν αφενός οι εκλογείς (ψηφοφόροι) αν όντως ψηφίζουν με σύνεση (και όχι με ρουσφέτια ή από σόγια) και αφετέρου οι συλλογικοί φορείς του τουρισμού (σωματεία, ενώσεις, ομοσπονδίες, κλπ), να κάνουν την μεγάλη επανάσταση και να πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους με δυναμικές κινητοποιήσεις, νουθετώντας στους όποιους ανάξιους, αξίες, έστω και με το ζόρι.