ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ, ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ.
Ιστορική έρευνα
από τον
Γιάννη Αντ.Ταβερναράκη Αν πάμε πολλά χρόνια πίσω στην Ελληνική μυθολογία θα συναντήσουμε τον Άθωνα, τον αρχηγό των Γιγάντων, οι Γίγαντες (που ήταν παιδιά του Ουρανού και της Γης) τσακώθηκαν άγρια με τους δώδεκα Θεούς του Ολύμπου (Γιγαντομαχία). Ο Άθως λοιπόν άρπαξε ένα τεράστιο βράχο από τη Θράκη και τον εκσφενδόνισε στο κεφάλι του Ποσειδώνα, ο βράχος δεν βρήκε τον στόχο του και έπεσε στη θάλασσα, έτσι λέει ο μύθος ότι σχηματίστηκε η χερσόνησος του Άθωνα, γνωστή από τους παπάδες ως «Άγιο Όρος».
Κανένα βουνό από τη φύση του δεν είναι άγιο, διότι η φύση δεν αναγνωρίζει «αγιότητες» ούτε για βουνά ούτε για φαράγγια (Αγιοφάραγγο) ούτε για ποταμούς (Ιορδάνης), ιερότητες σε λίμνες, δάση και τα συναφή.
Κάποιοι άνθρωποι όμως που θεωρούν την εξυπνάδα τους ανώτερη από την εξυπνάδα της φύσης πήραν την λέξη “άγιος” και την κόλλησαν όχι μόνο πάνω σε ανθρώπους αλλά και σε φαράγγια, ποτάμια και βουνά. Έτσι βλέπουμε τον 12ο αιώνα του βυζαντινού αυτοκράτορα Αλέξιο Α΄ τον Κομνηνό, να εκδίδει έγγραφο με χρυσή σφραγίδα (χρυσόβουλο) με το οποίο η χερσόνησος του Άθω, να μετονομάζεται επίσημα «Άγιο Όρος».
Εκείνα λοιπόν τα βυζαντινά χρόνια το Άγιο Όρος χωρίστηκε σε είκοσι αυτοδιοίκητες περιοχές, η κάθε μια με τη δική της ιερή μονή και το δικό της μοναστικό οικισμό, από τις είκοσι μονές οι δεκαεπτά είναι Ελληνικές, μια είναι Σέρβικη, μια Ρώσικη και μια Βουλγάρικη. Η κάθε Μονή έχει το δικό της Ισόβιο Ηγούμενο «δια βίου» τον οποίο εκλέγουν οι μοναχοί της μονής, που δεν είναι καθόλου μοναχοί.
Η περιλάλητη ιερή Μονή του Βατοπεδίου, ιδρύθηκε το 972μ.χ. Σήμερα έχει εξελιχθεί σε ένα τεράστιο οικονομικό χταπόδι, που τα αδηφάγα του πλοκάμια είναι απλωμένα παντού. Αν και το Άγιο Όρος είναι αφιερωμένο στη Παναγία, οι γυναίκες δεν μπορούν να πατήσουν το «Άβατο» βουνό, το σκεπτικό της απαγόρευσης αυτής είναι η διατήρηση της Παρθενίας των Μοναχών!!
Μόνο μια φορά «έσπασε» η απαγόρευση: το 1822, όταν ο Εμμανουήλ Παπάς ξεσηκώθηκε ενάντια στους Τούρκους. Τα γυναικόπαιδα για να γλιτώσουν τη σφαγή, έτρεξαν να κρυφτούν στο Άγιο Όρος. Άλλα οι Τούρκοι γνωρίζοντας ότι κανένας Άγιος δεν μπορεί να προστατέψει το «περιβόλι της Παναγίας» χωρίς στρατό και τουφέκια, μπήκαν μέσα και κατάσφαξαν τους μοναχούς και τα γυναικόπαιδα. Η Παναγία απλώς έχυνε δάκρυα.
Τελικά το Άγιο Όρος απελευθερώθηκε από το Ελληνικό ναυτικό στις 2 του Νοέμβρη του 1912, την εποχή εκείνη οι Αγιορείτες μοναχοί έφταναν περίπου τις δέκα χιλιάδες, αν αυτές οι χιλιάδες των διακόνων της Ορθόδοξης Τεμπελιάς έπιαναν τουφέκι στο χέρι και παρατούσαν για λίγο το βαρετό «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με τον αμαρτωλό» ενδεχομένως η απελευθέρωση θα ερχόταν νωρίτερα?
Βιβλιογραφία:
Dawkins R.M: The mounts of Athos London 1936
Loch S. Athos, The Holes Mountain London 1957
Sitwell R. Mount Athos London 1966
Σωτήρη Καδά: «Το Άγιο Όρος» εκδοτική Αθηνών 2009
Κώστας Βιτκός: «Ελληνικά Θύματα» Μελβούρνη 2009
