Eurovision 2009 . Ουφ… επιτέλους τέλειωσε! "Eυ διαπραγματεύεσθαι" Vs "Eυ αγωνίζεσθαι"

Eurovision 2009 . Ουφ… επιτέλους τέλειωσε!

“ευ διαπραγματεύεσθαι”
Vs
“ευ αγωνίζεσθαι”

17/5/2009

Για όλους εμάς που γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει με αυτούς τους
του Βασίλη
Κασιμάτη ψευτο-διαγωνισμούς της Γιουροβίζιον εδώ και χρόνια, ένα πράγμα μπορούμε να αναφωνήσουμε σήμερα.

Ουφ…!
Ουφ, γιατί τέλειωσε και δεν θα μας ζαλίσουν άλλο,
Ουφ, γιατί τα σκουπίδια βρωμούν στη γειτονιά!

Εδώ και χρόνια στην Αμερική (ο πρώτο διδάξας του marketing παγκοσμίως) έχει καθιερωθεί ένα αγώνισμα με τεράστια ακροαματικότητα. Το κάτς. (wrestling)!!
Ωμή έκφραση βίας και το αδηφάγο κοινό κατά χιλιάδες στοιβαγμένο στις κερκίδες να τρέμει από ντελίριο για το ψεύτικο γρονθοκόπημα και τις στημένες φάσεις.
Μύσκουλα φτιαγμένα από ενέσεις και χάπια, τεράστια μεγέθη πλαστικών κορμιών και φανταχτερά ρούχα συνθέτουν το σκηνικό της Αμερικάνικης αυτής παράνοιας.
Όλοι γνωρίζουν ότι αυτά τα τερατόμορφα ανδρείκελα που αυτοαποκαλούνται αθλητές έχουν στήσει μεταξύ τους όλες τις φάσεις των σικέ αγώνων.
Κι όμως το θεάρεστο κοινό συρρέει κατά χιλιάδες στη παλαίστρα και ζητωκραυγάζει… το ψέμα σφάζοντας στο βωμό του χρήματος το “ευ αγωνίζεσθαι”! 

Ένα ίδιο σκηνικό μου θυμίζει τα τελευταία 15 χρόνια ο διαγωνισμός Γιουροβίζιον.
Όταν λοιπόν το ανωτέρω παράδειγμα των Αμερικάνων έχει εδώ και χρόνια πετύχει πανηγυρικά, ας μην αναρωτιόμαστε γιατί το μοντέλο γιουροβίζιον  προσελκύει κόσμο και κοινό.
Η μούφα σε όλο της το μεγαλείο, και λέξεις όπως … σικέ, αλισβερίσι, ψέμα, στημένο, φανφάρα, κατασπατάληση, επίδειξη, να αποτελούν και να συνθέτουν ένα τρελά φανταχτερό σκηνικό που στόχο έχει μόνο την εμπορευματοποίηση της τέχνης και τον εξευτελισμό της ιδέας που πρεσβεύει.
Αποδεδειγμένα λοιπόν ο κόσμος έχει στραφεί στη μούφα τελματώνοντας την πραγματική όρεξη για ψυχαγωγία & αναψυχή.

Στο δια ταύτα

Όλα τα ανωτέρω τα γράφω ορμώμενος  από ένα βαθύ συναίσθημα στεναχώριας και ίσως ακόμα και αγανάκτησης.  

Χρόνια τώρα όλοι γνωρίζουμε τον τρόπο διεξαγωγής των διαγωνισμών της γιουροβίζιον και το πως βγαίνουν τα αποτελέσματα.
Χρόνια τώρα αναγνωρίζουμε την σύμπνοια των Σοβιετικών χωρών και τον τρόπο με τον οποίο ανταλλάσουν τα 12άρια μεταξύ τους.
Χρόνια τώρα διαπιστώνουμε ότι δεν έχει σημασία αν έχεις ένα καλό τραγούδι ή έναν άριστο καλλιτέχνη, αλλά τι δημόσιες σχέσεις έχεις κάνει με τις άλλες κοινωνικές ομάδες που ψηφίζουν.
Χρόνια τώρα ακόμα και εμείς οι Ελληνες δίνουμε το 12άρι στη Κύπρο αλλά και παίρνουμε το δικό τους Κυπριακό 12άρι! Μα δεν αναρωτιέται κανείς αν αξίζουμε ή αξίζουνε αυτή την επί σειρά ετών “κραυγαλέα” ανταλλαγή 12αριών; Η ίδια πρακτική εφαρμόζεται και σε όλες τις άλλες χώρες με τα 12άρια να αποτελούν στοιχείο διαπραγμάτευσης, το “αλισβερίσι” που αναφέραμε πιο πάνω και βέβαια όχι αντικειμενικής επιβράβευσης.
Χρόνια τώρα ακούμε για τη «ψήφο του κοινού» και όλοι μας ξέρουμε ότι όλα αυτά τα τηλεφωνήματα καταλήγουν σε ένα μεγάλο κορβανά που διαφεντεύεται από τα διαπλεκόμενα και τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες.

Χρόνια όμως τώρα κατασπαταλώνται τεράστια ποσά για ένα σικέ παιγνίδι προς τέρψιν του τηλεθεατικού κοινού ενώ χιλιάδες κόσμος δεξιά και αριστερά πεινάει, υποφέρει, και αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης.

Τα εκατομμύρια ευρώ που δαπανώνται χρόνια τώρα σε αυτό το γυαλιστερό και γκλαμουράτο σκηνικό, έφταναν για να βγάλουν από την εξαθλίωση μια ολόκληρη Αφρικανική χώρα! 

Επί τω πρακτέω

Μπορεί ο κ. Alexander Rybak εκ Νορβηγίας να άξιζε σήμερα τη νίκη. Μπορεί και ο δικός μας Σάκης αναμφιβόλως να έπρεπε να ήταν σε καλύτερη θέση από την έβδομη που τελικά εισέπραξε, αλλά όλα αυτά λίγη σημασία έχουν αν αναλογιστεί πραγματικά κανείς τα ανωτέρω.

Σήμερα, Κυριακή πρωί 17 Μαΐου άνοιξα την τηλεόραση να παρακολουθήσω τις Κυριακάτικες εκπομπές που συνήθως είναι αρκετά αξιόλογες και με στεναχώρησε ιδιαίτερα η διαπίστωση, ότι σχεδόν όλοι οι σοβαροί συνάδελφοι δημοσιογράφοι -παρουσιαστές αυτών των εκπομπών -αναγκάστηκαν (καθ υπόδειξη των καναλιών τους), να ασχοληθούν με το θέμα γιουροβίζιον και τα παρελκόμενα του.

Καλεσμένοι τους όλοι οι «Άρχοντες» της Ελληνικής επιτροπής γιουροβίζιον της ΕΡΤ, οι οποίοι χρόνια τώρα γνωστό είναι ότι ενεργούν κατά το δοκούν.
Μπόκοτα, Πασχαλίδου, Κατσαρός, Μαγγίρα και άλλοι πολλοί εμπλεκόμενοι του ευρωπαϊκού αυτού ξεκατινιάσματος σχολίαζαν με περίσσια σοβαροφάνεια τα τεκτενόμενα.

Ανέλυαν και σχολίαζαν το θέμα με τέτοια σοβαρότητα λες και αφορούσε κάποιο σοβαρό πολιτισμικό γεγονός ή κάποιο μέγα πρόβλημα της σημερινής δραματικής οικονομικής μας κατάστασης. Αν τους έβλεπε κανείς χωρίς να τους ακούει θα νόμιζε ότι σχολιάζουν κάποιο μείζον θέμα της παγκόσμιας επικαιρότητας.

Και το χειρότερο είναι ότι συζητούσαν δεκτικά τη κατάσταση, ενώ κάποιοι μάλιστα έδιναν και τα εύσημα στην οργάνωση και το τρόπο που έφερε τον Έλληνα «περφόρμερ» στην έβδομη θέση λες και ήταν ότι καλύτερο για εμάς. Αφού κι αυτοί μέλη τους ιδίου σαπισμένοι συστήματος είναι. Απλά νά χουν κάτι να λένε στο «γυαλί». Μπούρδες τα λέει αυτά ο λαός.

Έλεος!!!

Εν κατακλείδι, θα ήθελα να οραματιστώ σήμερα ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μου. Ένα μέλλον χωρίς τις cyber ή high-tech  τηλεοπτικές εμφανίσεις με την ασύδοτη έκφραση του “ευ διαπραγματεύεσαι” και ουχί του “ευ αγωνίζεσθαι”.

Με τσι γειές μας…