Αποστασία; Μα ποιος είναι τελικά ό ορισμός της λέξης;

Αποστασία; Μα ποιος είναι τελικά ό ορισμός της λέξης;

• «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω»

       26/11/10

του Βασίλη
Κασιμάτη
Εκδότη
Δημοσιογράφου Τελικά όσοι διαμορφώνουν άποψη σε αυτή τη χώρα, έξω από κομματικά μαντριά ή παραταξιακές πολυκατοικίες, λιθοβολούνται;
Η ερώτηση αφορά τους Έλληνες πολίτες. Τι τελικά ζητάμε εμείς οι Έλληνες;

Ζητάμε βουλευτές να υπηρετούν σημαίες και παλαιοκομματικά λάβαρα; Ζητάμε πολιτικούς να δηλώνουν υποταγμένοι και δουλοπάροικοι κομματικών στρατοπέδων ή επιθυμούμε να εκλέγουμε πρόσωπα, ελεύθερα και ικανά να διαβλέπουν το στραβό και κυρίως το ατιμώρητο και ενίοτε να αλλάζουν πορεία καταθέτοντας νέο διορθωτικό πολιτικό στίγμα με γνώμονα το κοινό συμφέρον και το αυτονόητο.

Οι γνωστές Ελληνικές πολιτικές «πολυκατοικίες» είναι βέβαιο πλέον ότι δεν απέδωσαν τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Οδήγησαν την χώρα εν έτη 2010 σε εργασιακό μεσαίωνα, οικονομική εξαθλίωση και συνταξιοδοτικό ολοκαύτωμα.

Και αυτό αποδεικνύεται από την κομματική απαξίωση του εκλογικού σώματος και η οποία αποτυπώνεται στην κάλπη με τα υπέρογκα ποσοστά αποχής.

Μιας αποχής που λειτουργεί μόνο προς όφελος των κερδοσκόπων αφού μας οδηγεί σε ένα Αμερικάνικο μοντέλο διακυβέρνησης.
Ένα μοντέλο που κυβερνά δεκαετίες τώρα με το 30% των εκλογέων.
Βλέπετε είναι ευκολότερο να χαλιναγωγήσεις και χειραφετήσεις το 30%, από το 100%.
Κι όμως οι Αμερικανοί πολίτες, χρόνια τώρα έχουν χάσει την μπάλα και δεν γνωρίζουν κατά γενική ομολογία το τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο. Από την άλλη πλευρά όμως, δεν γνωρίζουν και τα πραγματικά δεινά αφού το σύστημα της συντήρησης της αποχής γεννήθηκε για να εξυπηρετήσει έμμεσα και τους Αμερικανούς πολίτες εις βάρος των άλλων κοινωνιών.

Τι γίνεται όμως όταν σε μια άλλη χώρα όπως η Ελλάδα κυβερνά μια κυβέρνηση απολαμβάνοντας την εμπιστοσύνη μόνο του 16% των πολιτών;
Η σημερινή κυβέρνηση και σύμφωνα με τις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές έλαβε το 32% από το 46% του εκλογικού σώματος καθόσον το 54% επέλεξε το δρόμο της αποχής.
Αυτό σημαίνει πολλά. Σίγουρα σημαίνει νίκη για όσους επεδίωξαν να δημιουργήσουν την πολιτική απαξίωση στη χώρα μας, για όσους σιγά-σιγά και μεθοδευμένα εμφύσησαν στον Έλληνα τον όρο «ελαστική συνείδηση» ήτοι τον «ωχαδερφισμό»!

Σήμερα λοιπόν μας κυβερνά ένα κόμμα που απολαμβάνει το 16% του συνολικού πληθυσμού, ενώ ασκεί την αξιωματική αντιπολίτευση ένα άλλο κόμμα που απολαμβάνει το 11% σε πραγματικά νούμερα.

Η ώρα των ερωτηματικών (;)

Επομένως δεν είναι λογικό να προκύψει η αναμενόμενη θύελλα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας;
Δεν είναι θεμιτό να ανησυχούν οι βουλευτές, όσοι εξ αυτών δεν θεωρούν ότι ανήκουν, υποταγμένα σε πολιτικά μαντριά;
Άρα, δια της ατόπου επαγωγής δεν ήταν αναμενόμενη η αυτομόληση ορισμένων κομματικών στελεχών από τα δύο μεγάλα κόμματα;
Επομένως πως είναι δυνατόν να γίνεται λόγος από αυτά τα κόμματα για αποστασίες και προδοσίες;

Και ερχόμαστε στο δια ταύτα.

Γιατί να θεωρούνται σήμερα αποστάτες ή προδότες οι κ.κ. Ντ.Μπακογιάννη, Λ.Αυγενάκης, Γ.Κοντογιάννης, Χρ.Μαρκογιαννάκης, Κ.Κιλτίδης και όσοι θα ακολουθήσουν τις προσεχείς εβδομάδες από το χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης;

Ομοίως, γιατί να θεωρείται αποστάτης από το ΠΑΣΟΚ ο Γιάννης Δημαράς, ο οποίος εξήγγειλε χθες την ίδρυση νέου πολιτικού φορέα με στόχο να δημιουργήσει κόμμα τις προσεχείς ημέρες. Ένας Δημαράς που προέρχεται από την από την κυβερνώσα παράταξη, την οποία υπηρέτησε όλα αυτά τα χρόνια με ντομπροσύνη αλλά που βλέπει τώρα την εθνική κατρακύλα και αναζητά νέες λύσεις στα αδιέξοδα. Και ύστερα απ΄όλα αυτά γιατί να μην θεωρούνται τότε από τούτες τις παρατάξεις αποστάτες ή προδότες οι:

• Αντώνης Σαμαράς. Δημιούργησε την Πολιτική Άνοιξη και σήμερα είναι πρόεδρος της Ν.Δ.
• Δημήτρης Αβραμόπουλος. Αυτομόλησε και προσπάθησε ανεπιτυχώς να δημιουργήσει δικό του κόμμα και σήμερα είναι πρωτοκλασάτο στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
• Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος. Μέλος της Ν.Δ. από το 1974, ίδρυσε το δικό του κόμμα της Δημοκρατικής Ανανέωσης (ΔΗΑΝΑ) και μετέπειτα έγινε Πρόεδρος (δις) της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Όλοι οι προαναφερόμενοι, σε ποιο σημείο διέφεραν από τους σημερινούς πολιτικούς και δεν φέρουν το στίγμα του αποστάτη ή του προδότη, σήμερα; Μήπως γιατί τότε δεν ήταν ορατά στον λαό τα σημερινά εθνικά ρεζιλίκια και δεν είχαν τα κόμματα ανάγκη από αποδιοπομπαίους τράγους;
Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι γεγονός. “Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια!”

Όταν η πολιτική των δύο μεγάλων κομμάτων οδήγησε μέσω των Μέγα για την χώρα σκανδάλων (Siemens, Βατοπαίδι, Χρηματιστήριο, κομπίνες, μίζες, διαφθορά του Ελληνικού Δημοσίου μέσω στήριξης κρατικών ενίοτε μηχανισμών, κλπ), στην σημερινή δεινή και ανυπέρβλητη οικονομική κατάσταση, οδηγώντας ταυτόχρονα τον Έλληνα πολίτη σε μια άνευ προηγουμένου ιστορικά εξαθλίωση, έναν Έλληνα πολίτη που προέρχεται όμως από μια αμιγώς πλουτοπαραγωγική χώρα, τότε είναι άδικο να ρίχνουμε τα βάρη σε άλλους, να δείχνουμε τον «πίσω» και εν τέλει να λέμε ότι μας φταίνε όσοι βουλευτές ή κομματικά στελέχη είχαν το σθένος να αναγνωρίσουν τις ευθύνες τους και να στραφούν σε νέες πορείες.
Να κατηγορούνται δηλαδή για “αντάρτικο” όσοι εκ των πολιτικών προσώπων που εκλέγουμε, έχουν της στόφα της αρχοντιάς.

• Θα θυμηθώ μια από τις τελευταίες φράσεις του αειμνήστου πρώην προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Καραμανλή: «Η Ελλάδα είναι  ένα απέραντο φρενοκομείο.»
• Θα θυμηθώ ομοίως και μια από τις πρόσφατες φράσεις και του νυν προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κάρολου Παπούλια: «H χώρα βρίσκεται στο χείλος της Αβύσσου.»

Τα θυμάμαι αυτά και λέω ότι θα πρέπει να έχουμε τρελαθεί τελείως σε αυτή τη χώρα όταν καταδεκτικά εισπράττουμε τους παραλογισμούς των δύο κομμάτων της εξουσίας τα τελευταία τριάντα χρόνια και τα οποία σήμερα κατηγορούν τους σημερινούς πολιτικούς για αυτομολήσεις, προδοσίες και αποστασίες, σε μια προσπάθεια να μεταφέρουν αλλού τα βάρη της δραματικής πολιτικής τους, διαστρεβλώνοντας την αλήθεια και αποπροσανατολίζοντας τους Έλληνες.

Το ερώτημα είναι τούτες τις πιπίλες θα τις κάνουμε γαργάρα; Θα δεχθούμε την στείρα πολιτική και θα γίνουμε λάγνοι των καρεκλοκένταυρων;

Αγαπητοί μας αναγνώστες. Η Ελλάδα χρήζει άμεσης αλλαγής στο πολιτικό σύστημα. Η χώρα μας εντάσσεται με γοργό ρυθμό σε ένα πραγματικό οικονομικό μεσαίωνα και αυτό που χρειαζόμαστε είναι νέες ιδέες, νέες πολιτικές, νέες κατευθυντήριες γραμμές και πάνω από όλα, τίμιο κυβερνητικό σύστημα. Τώρα, αν αυτό απαιτεί κυβερνήσεις συνεργασίας ή διαθρωτική αλλαγή της πολιτικής σκηνής, θα το δείξουν και πάλι οι Έλληνες πολίτες στις επόμενες εκλογές, όπου κατά την προσωπική μας εκτίμηση θα τις συναντήσουμε  μπροστά μας και πάλι, σε χρόνο εντός μόνο λίγων μηνών!

Κυριακή λοιπόν, Κοντογιορτή! … και είθε να πρυτανεύσουν οι δυνάμεις του Καλού και η γνήσια Ελληνική λογική.