Μια συμπολίτισσα μας έστειλε τη παρακάτω διαμαρτυρία με τη μορφή καταγγελίας. Αν κοιτάξουμε εις βάθος το θέμα θα συνειδητοποιήσουμε ότι πρόκειται για μια κραυγή διαμαρτυρίας ενώ συνάμα ευαισθητοποιεί και μας καλεί να αναλογιστούμε αφενός τις ευθύνες μας και αφετέρου να εκτιμήσουμε καλύτερα ότι αυτό που έχουμε εμείς, τυχόν μπορεί να μην έχουν κάποιοι συνάνθρωποί μας που όμως σε κάθε περίπτωση έχουν τα ίδια δικαιώματα στη ζωή μαζί μας.
H πολιτεία οφείλει να σκύψει πάνω από τα προβλήματα ανθρώπων με ειδικές ανάγκες.
Ακολούθως η καταγγελία:
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ – Τυφλή γυναίκα “έφαγε πόρτα” σε ταβέρνες επειδή είχε σκύλο οδηγό! Είναι “ανεγκέφαλοι” οι άνθρωποι.
Ονομάζομαι Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου, είμαι τυφλή και κάτοχος σκύλου-οδηγού.
Ερευνήτρια στο ΙΤΕ Ηρακλείου, υποψήφια διδάκτωρ στην ιατρική σχολή του παν/μίου Κρήτης και πρόεδρος της Ελληνικής Σχολής Σκύλων-Οδηγών «Λάρα».
Ζω στο Ηράκλειο Κρήτης όπου η πρόσβαση του σκύλου-οδηγού επιτρέπεται παντού. Και στην πολιτισμένη υποτίθεται πρωτεύουσα;
Την πρωτομαγιά, θέλησα να πάω με μια φίλη για φαγητό στην ταβέρνα «Καλοζύμη» που βρίσκεται δίπλα στο πατρικό μου,
στο Χαλάνδρι. Στην είσοδο της ταβέρνας, ο υπεύθυνος μας πληροφόρησε πως απαγορεύονται τα σκυλιά. Απαντήσαμε ότι, έτσι κι αλλιώς θα τρώγαμε στην αυλή αφού είχε ωραία μέρα. Εκείνος, αντέτεινε πως ο σκύλος απαγορεύεται ακόμα και στην αυλή και πρότεινε να… μας βγάλει ένα τραπέζι στο δρόμο!
Φύγαμε και πήγαμε ακριβώς δίπλα στην ταβέρνα «Ιορδάνης». Δυστυχώς κι εκεί, η ίδια αντιμετώπιση: ο σκύλος δεν επιτρέπονταν ούτε καν στην αυλή…
Κι ερωτώ τους φίλτατους αναγνώστες:
1. Αξίζει ένας άνθρωπος να φάει στο δρόμο, επειδή βλέπει με τα μάτια ενός σκύλου;
2. Μπορεί ο μάγειρας της εκάστοτε ταβέρνας να μαγειρέψει χωρίς τις κατσαρόλες του;
3. Εάν ήμουν φορέας της γρίπης των χοίρων και πήγαινα να φάω δίχως να πω λέξη θα ήμουν εντάξει;
